— Ба инҳо танҳо шукр карданро ёд бидеҳ, тамом! Инҳо на танҳо муқобилият нишон намедиҳанд, боз аз ту миннатдор ҳам мешаванд.
Арбоб барои исботи суханҳояш ду-се қадам сӯи мардҳои зери юғ буда ҳаракат мекунаду садояшро баланд мекунад:
— Зудтар! Зудтар, эй ношукрҳои бесавод! Агар боз ношукрӣ мекунед, ҳолатон аз ин ҳам бадтар мешавад.
Мардҳо ҳаракаташонро тезтар мекунанд. Яке аз онҳо бо алам «ОҲ» мекашад. Дигарӣ, ки калонсолтар буд, насиҳатомез ба ӯ нигоҳ мекунад:
— Шукр бояд кард, шукр! Худо, ки ҳоламон аз ин бадтар нашавад. Шукри Худо! Шукри Арбоб! Ҳазорон бор шукр…
(Аз китоби «АРБОБ КАМОЛ»)
Манбаъ: Фейсбук, саҳифаи Санҷар Ҳошимӣ
БгиДега 